Image provided by: University of Oregon Libraries; Eugene, OR
About Toveritar. (Astoria, Or.) 19??-1930 | View Entire Issue (Nov. 5, 1918)
SIVU KAHDEKSAN Tiistaina marraskuun S p 1918 No 45 r- Ei sorruta! Kirj Lempi K Xuonto on kaunis ja kukkia yllä Maa-emo kantaa rikkautta kyllä Vaan harvat sen korjaapi onnenmurut MeiU' jättäen raadannan huolet surut Eaatajatoverit siskot ja veljet Miksi kärsimme enään kauempaa? — Särjemme konnien esteet ja teljet Ja nautimme luonnon antimista Käsi kädessä kun me taistellaan Niin kahleet murtuvat tieltämme pois Heidän linnainsa perusteet huojuu jo! Kukapa meitä vastaan kestää vois? Tää joukkomme miljoniin nouseva on Joka taistelee puolesta vapauden Punalippumme korkeella hulmuten Me taistelemme me sorruta ei! Elämän tarinaa Kirj H— i Äidin huolet Sammui valon säde viimeinen Univuokko kiertyi umpeen Uneen vaipui kukka lumpeen Haamut harmaat esille jo hiipi ' Tuliperho metsän kultasiipi Lenti yllä öisten kukkien - Loppui päivän leikki lapsosilta Väsymys jo virkummankin voitti — Kauan sitten iltakello soitti Vaan äidin silmä vielä valvoi Kumma tunne syöntä taasen kalvoi Se kiihtyi jälleen joka ilta Ei koskaan köyhää kansaa suru jätä Kun huoli huurtaa ei näe iha nuutta Ei huomaa luonnon suloisuutta Vaan synkemmäksi vaipuu ajatus Jos osuu silmään luonnon kau neus — Vain ivatakseen kurjain elämätä Miettii äiti jälkeen päivän vai van : On puilla kukkasilla verhot yllä On vihreyttä koristetta kvllä Että nousee voittoon kerran orja Ja päivän kirkkaus lämpö lauha kansa Metsän pedoillakin joskus rauha Kun lapset miehiks' uljaiks' Vaan köyhän kohtalo on toisin varttuu aivan pristä sinä luet mitä sinä lu- ta! Miki cfvat kaikki tajua joi Hän ci ilmaissut nimismiehelle Koyna uneksia voiko kukkasista et? fuo on kuin sydantnnteilaiii Siihen minä tahtoisin voimia sitä mielihyvää mikä hänet val Kun lasten verhot riesuu repa- itse ulos purkaisin Se on - että vuUin avata heidän silmiään „ kniillcssa-m I öfheririn eh- leita Ja vatsan täyttccks' saa vain murenoita Raihnas ruumis ei unta siedä Koska rauhan saa — ei tiedä Sydän kirvelöityy jälleen huokauksista iimi ni miwitn& jfmtnnn Kti Kirota hän nyt tahtois — mitä? tollisena mmi h ei heti IrdUinyt Oi jospa syyllisen nyt löytää mitä anoi-ii voisi Koston julmimman hän sille soisi ! Miks' nurinkurin kaikki ompi luonut Ja muutamille parhaat palat suonut! — Yöt päivät miettii sitä — sitä hettää tuohon erikoisnumeroon Monet kirjottajat ovat jo lähet täneet tai luvanneet siihen kir- jotuksia Niitä jotka eivät vielä ole edes luvanneet pyydetään kirjottamaan ja lähettämään kir- jotuksensa Toverittaren toimi- tukselle ensi tilassa — — TAR KASTAKAA ILMOTUKSIA Ei selvittää voi syytä tähän Ei huomaa missä miss' on vika Mistä johtuu vääryys riisto lika ' Kun köyhää sortaa harvain luokka Niin' heille joiden kohoo kuokka Jää palkaks' vaivan nälän vä hän Äiti hiipii luokse lapsosien Kuunnellen salaa pienten hengi tystä Qi oi noilla ei lie ymmärrystä v aikka lessa sama taakka Kehdosta aina hautaan saakka Orjankohtalo osa mun rakkahien Oi nytpä nytpä koston tiedän Nyt varmaan kerran silmän' aukes' Jo tuskannuoli sydämestä lau- kes — Nuoriso se varmaan kaikki muuttaa Se päivää etsii aurinkoista uutta — Mä nuorten kanssa ilohetken vietän Niin — heistä nousee kansan mahti Heistä riippuu orjakansan voitto Heille kuuluu' huomenkellon soitto Ei enää taikain homehtunut Ei enää vanhain jumalien virsi kirsi Häiritse heitä heillä uusi tahti! Tätä samaa kerrottu ompi myö- taan : Huomaa oriaparka olos' kurja Katso yhteiskuntaa se on nurja! Elä jumalia suotta syytä — Väliin vihaa väliin 03'ydä Ja käännä poskea kun toista m ruumiillista tuskaa ajatellessani — — -— _ aikaa jossa elämme samalla tuntien sen typeryyden joka ai Nyt onnellisna äiti uneen tarttuu vokoppamme täyttää" Tuntien kuin ois' jälleen lapsi "Voi voi elä enää puhu" sa Ei vaivaa nähnyt harmaahapsi On iloinen nyt siinä uskossansa ynn mk xmvnim mmvt tii 'aa en ymmärrä" mtvn vmm VhVtiml VALOON ! latfokaa äitiki mn t'- tm fA'tnmt iin kauan sokeina ta otin iftäyt "$Vk& trrn Jsw meuVAn Mlroiemme ttumiif näitä UttjtttcUn jxtetimitni yfa yyAi?tMtän" Kuka itä tiä jst-ffmf mmh mtiiU tntm häJviitää ? Oi äiti työ kärtiviä mU-i" f4 un iin puVinn jt työntekijöitä nan loi mlmttnmt mmmm mt Kiriotatko Kina ntmtiMa? Voi i' V ' l"" '"I""- M'(T Flkaa pahastuko jos kirjotni) cn tarkota pahaa sen te tiedät- te! Mutta kun kuuntelen teitä en voi olla ajattelematta kaikkia vaicMvitt ja suluni mciailiMllll II- hesiaan juoKsee nuuiiitani sano- ja joita joskus kokoan paperil- le" jirjoiatKO sina muistakin ny- vä ystävä?" Ojensin käteni ja tartuin hä- nen tyonkovettainnn vanhoihin kasiinsa puristin nnta sydamel- lisesti sanoen: "Vähän joskus aina silloin tällöin Vaan nvt minulla on tuhatkertainen ha- lu etsiä kaikki kärsineet orjuu- lä joka jarruttaa! Mitä voit? tetut elämän koettelemuksien Enpä tietenkään yksin mutta läpikäymät köyhät ja vainotut muiden muassa Hiekkajy viinen Heidän elämäntarinansa tahtoi- meressä on parempi kuin tyhjä sin kuulla tahtoisin nähdä kuten — Ja luuletko että saippuakup teidän Sitten haluaisin ne ker- laa ajamme takaa?" rata' julistaa mailmalle voimak- "Elä nyt kiivastu" hän nyt kain äimin huutaa ne jälleen virkkoi "Olen väsynyt otetaan kunnes kuultaisi Ei levätä en- sama puheeksi toiste nen kuin naittaisi missä me e lämme mitä me saamme vaivam me palkaksi Mitä me toivom me mitä haluamme elämältä et- - tä mekin olemme ihmisiä paljon tuntevia eniten kärsiviä mutta vain — orjia Orjia vielä or jia nyt mutta ei aina!" 'Hänen vanhoihin silmiinsä ki hosivat kyyneleet Virkkoi sit ten hiljaa: "Tatka" "Tvötänikö?" "Niin" Ymmärsin että hän halusi mvös kuulla enempi ajatuksiani jatkoin taas: _ VIIDESTOISTA LUKU "Orjia me olemme tvperiä Tuulet ja myrskyt kai raukkoja jotka emme ymmärrä Hänet leppo'isaks' saivat vai vaivamme paljoutta Liassa ja Vaaratko muut? — löyhkässä ryvemme syömme mi- Vaan taipunut sentään hän ei tä jätteitä löydämme ' elämme Vaikka - aallot pirstoiksi purren päivästä päivään huomenesta Vei huomeneen sama taakka harteil la kiroten sitä} mutta silti kan- Riivaten raivoni tuo taen sitä Sen me teemme! Pie- Maininkin mahtava vuo nistä riidoista kihisee aivomme Vaan tvyneenä katseli noita kateus risteilee sieluissamme toi- pajn kareja ja kallioita — sia sorramme saman kohtalon a- Tulikokeissa koiteltu mies laisia orjia kalvamme Sillä aikaa puistelee orjaisän- ' "Hänet on saatava pois paik- nät uusia säädöksiä uusia lake- kakunnalta muu ei auta Hän ia nnta sataa kuin taivaasta — nnta sataa kuin taivaasta tuskin tunnemme nuoliakaan Ne mitä julkituodaan noudamme kuni jumalien lain mutta salas- sa kiroten 'kihisten Tämä on elämää Onko tämä elämää'! lapeilaan riidellään kuin koi- ota mutta silti nuristaan! Ja osaammeko edes tuuristakaan ! Vanhus oli ihmeissään "No mitä sinä nyt?!" "Mitäkö minä Ei mitään Vihani vain kiehuu ! Rakastan vihaan Halveksin tunnen' kaikkea ! Tunnen kuin noi vanhus "Kyllä jo ymmärrän!" Ei jatkan kiihkoissani 'et- te te ymmärrä oikein Jin mina vihaa sorrettuja osatovcreitani Iina Vilin kihkui siui minai loukkoum nousu on min nuias- ttvmui nne urii vainun jiiiu v icht nnn uhun ! Uin liiiokasi ii vastannut tmi' K Silikoni ti tiiarntuiiiit jat- ) ' nunKini r n ihi ui 'K „ "Mtttlfi hmhnn me tiaiset vai- v-ititt aclit tiouscinuic yinniär- rämin kehitymme niin näkevät lie sortajat eikö mailina muutu! rcil'l (III IJ J11 wn Mia lllClllil voimaa I Mailnian pallo on mcis- tä enemmän kuin puolillaan An- ™ varjele kun se joukko ryn- taa ! Vanhus io hieman naurahti: "Sinä osaat tosiaan innostua Mutta mitä sinä sillä huohulla- si voit?' Tuo sana ei ollut mieliini "Se on sana ionka aina kuu- lee Tuo se onkin pahin pykä- - ' Saanen luvan jatkaa täti hv-- var Jos en nyt nnn vielä jos kus" "Ilomielin lapsi rukka"~ Hymyillen taas erosimme asukkaat :: KIRJ HELMI MATTSON (Jatkoa viime n:roon) itco to t-w „: ettei tässä kohta saa silmiään auki! Ei ole vaikeatakaan teh- dä loppu hänen saarnaamisistaan Tuollaisen sällin voi vangita vaikka irtolaisuudesta jos ei muuten" "Sinulle se on helonoa veli Onhan niitä kaiken- l i akipykäliä joiden nojalla voi yhden miehen suun tukkia" sanoi Vaino lnhala huolettomas ti 'Tannaan vain räätäli telkei den taa jos ei halua lähteä pois paikkakunnalta Eikö se ole hy vä vai?" sanoi nimismies is kien silmää "Ellei se ole uhkarohkea te ko sillä hän- on täällä väestön erikoisessa suosiossa Voit jou tua kansan vihoihin sen toimen piteen takia" "Viis minä kansasta ! Eivät he minulle kolehtina vuositulojani kerää_ Muuta tietä ne tulevat" irvutpi i:inva „mumiP rPP K ttpn vnttavnKi Väinö „rinii1„„ „„ fiotuk se 11 Nyt viimeinkin se sosialistiä postoli joutuisi satimeen Vähemmän villitsisi hänen työiiiichiään ja sitten Väinöstä oli mukavaa ajatella itä toista asiaa Koettaisipa hän vielä kerran Jimiä piirittää kun suojelusnuui ri ensin valloitettaisiin Miten "iiäkiii iiuiha likaan talossa tyhjää scnjälkeen hm] n ktllllsa llielll lii V01- nut häntä tekosyilläkään pidät- tijä kun ]:„ hl]usi piiästii lloi tamaan sairasta siskoaan ' JfVmen täytyi nyt myöntää et- i :Stty tyttöä pnemni kuin Jjj jtSC ecukaan tahtoi tunnus- taa ""Moukat ovat ylpistyneet niin ettei luiitä cnaä saa mitaan kt)n niaa edes valtion virkamiehet Muuan talonpoika tuli luokseni Ei halunnut ottaa lakkia pois päästään sisään tultuaan Tuosta huomautettuani kivahti mies : "Asialle minä tulin enkä "lakkia nostelemaan" — Antaahan olla (Jntkoaoisella sivulla) '